adj
1 ( v. iem., dier) kóppig, weerspánnig; ( v. iem. ) stijfkóppig, weerbárstig, dwars, halsstárrig, bókkig, eigenzínnig, eigengeréid, onverzéttelijk, obstináat, hardhóofdig, star
он упря́мо наста́ивал на свое́й правоте́ — hij hield kóppig vol, dat hij gelíjk had;
он упря́мо сто́ит на своём — dat houdt hij mordi-
cus vol;
упря́мая голова́́ — dwársdrijver
●
2 ( v. mens ) onverzéttelijk, vasthóudend, hardnékkig; ( v. gewóonte ) onuitróeibaar;
(v,
упря́мая привычна́ — íngebakken gewóonte
●
3 Spreek. ( v. materiáal ) weerbárstig, stag; ( v. haar ook ) spríngerig; ( v. trékken, kin ) wilskráchtig