ПОП: значение слова

1
m
Spreek. orth. (vaak depr. ) pópe, príester (niet in een klóoster lévend, getróuwd; in volkssprookjes vaak een domme, hebberige man)
что ни поп, то ба́тька́ ( gez. ) — of je 't nu zus noemt, of zo (dat maakt niets uit);
ну́жен, как попу́ гармо́нь Stijl. ( ir. ) — kúnnen míssen als kíespijn;
како́в поп, тако́в и прихо́д́ ( — sprw.) zo heer/ méester, zo knecht, goede meesters máken goede knéchten;
ваш поп на́шему попу́ двою́родный священниќ Stijl. ( — gezegd v.e. ver/twijfelachtig famílielid) niets hébben aan;
у попа́ была́ соба́ка Spreek. ( — scherts.) enzovoorts, en zo vérder
●
2
m
kégel (bij городки́)
на попа́ (поста́вить/ста́вить/стать/станови́ться) Spreek. — rechtóp, recht overéind (zétten/staan)
●
3
m
pop ( muz. /cult.)