ЗВОНИТЬ: значение слова

звони́ть
( if ; intr. )
1 ( pf позвони́ть) ( v. /met bel; v. wékker, telefóon) béllen, rínkelen; ( v. /met kloḱ ) béieren, lúiden; ( v. wékker ) áfgaan; ( v. telefóon ) gaan, óvergaan;
(aan deur) áanbellen
звоня́т — er wordt gebeld, de bel gaat;
звони́т буди́льник — de wékker gaat (af), de wékker rinkelt;
звони́ть в дверь — aan de deur béllen;
звони́ть в ко́локола́ — de klókken lúiden;
звони́ть на колокольне́ — de klókken lúiden;
звони́т телефо́н — de telefóon rinkelt/gaat (óver), de telefóon gaat
●
2 ( pf позвони́ть; ([3])) iem. (op)béllen;
((от [2])) [bij iem., vanúit iem.s huis] béllen
вам звоня́т — er is telefóon voor u;
пойти́́ позвони́ть ( — als euf. voor plássen) z. éven terúgtrekken, de neus gaan póederen, de hánden gaan wássen;
вы не туда́́ звони́те — tel. u bent verkéerd verbónden, u hebt het verkeerde númmer gedráaid
●
3 ( pf . раззвони́ть) Stijl. aan de gróte klok hángen, róndbazuinen, van de daken schréeuwen
звони́ть — o [6] во все ко́локола́ iets aan de gróte klok hángen