(dood)kist, (lijk)kist;
graf het
в гробу́ я их ви́дел!́ Stijl. — ze kúnnen állemaal verrékken/dóodvallen!;
в гроб вогна́ть́ [4] — iem. de dood ínjagen, een nágel aan iem.s doodskist zijn, iem.s dood wórden;
гляде́ть́ в гроб Spreek. — de dood voor ógen hébben;
до́ гро́ба [ — trouw e.d. ] tot in de dood, tot in het graf;
за гро́бом Arch. ( ovdr. ) — aan géne zíjde van het graf;
идти́́ за гро́бом — méelopen in de begráfenisstoet;
кра́ше в гроб кладу́т́ ( — scherts.) er als Pietje de dood úitzien, er als een geest úitzien, er als een (lévend/wandelend) lijk úitzien;
лечь́ в гроб — de laatste ádem úitblazen, aan z'n einde kómen;
хоть в гроб ложи́сь́ Spreek. — gewoonwég elléndig!, er geen gat meer in zien, om te húilen! (reáctie op hopeloze sitúatie);
окра́шенные́ гробы́
в гробу́ переверну́ться́ Spreek. — z. in z'n graf ómdraaien;
по гроб жи́зни/дней Spreek. — tot de laatste snik, tot aan z'n laatste snik, tot in de dood, tot in het graf;
положи́ть́ в гроб [ — lijk] kísten;
стоя́ть́ одно́й ного́й в гробу́ — met één voet in 't graf staan;
уложи́ть [4] в гроб — om het léven bréngen, naar de andere wéreld hélpen, om zeep hélpen